Դմիտրի Լիխաչյով

ՆԱՄԱԿՆԵՐ ԵՐԻՏԱՍԱՐԴ ԸՆԹԵՐՑՈՂՆԵՐԻՆ

7-8-րդ նամակ

Իններորդ նակակ
Ե՞րբ կարելի է վիրավորվել

Միայն այն ժամանակ կարելի է վիրավորվել, երբ ցանկանում են ձեզ վիավորել: Եթե չեն ցանկանում, իսկ նեղանալու առիթը պատահականություն է, այդ դեպքում ինչո՞ւ վիրավորվել:
Առանց զայրանալու թյուրիմացությունը պարզի՛ր և վերջ:

Դե, իսկ եթե ցանկանում են վիրավորե՞լ:  Վիրավորանքին վիրավորանքով պատասխանելուց առաջ արժե մտածել՝ վիրավորանքի մակարդակին իջնելու հարկ կա՞: Չէ՞ որ վիրավորանքը շատ ստոր մի բան է, և դա վեր հանելու համար մինչև դա իջնել է պետք:

Իսկ եթե համենայն դեպս որոշել եք վիրավորվել, ապա նախօրոք մաթեմատիկական որոշ գործողություններ կատարեք՝ հանում, բաժանում և  այլ: Ենթադրենք՝ ձեզ վիրավորել են մի բանի համար, ինչի համար դուք մասամբ եք մեղավոր: Ձեր վիրավորվածության զգացումից հանե՛ք այն ամենը, ինչը ձեզ չի վերաբերում: Ենթադրենք՝ ազնիվ մղումներից ելնելով են ձեզ վիրավորել, այդ դեպքում ձեր զգացումներն այն ազնիվ մղումներին բաժանե՛ք, որոնք վիրավորական դիտողություն են հարուցել:  Մտքում անհրաժեշտ մաթեմատիկական գործողությունը կատարելով՝ կարող եք վիրավորանքին ավելի մեծ արժանապատվությամբ պատասխանել, որն այնքան ազնիվ կլինի, որքան քիչ նշանակություն կտաք վիրավորանքին: Իհարկե, մինչև որոշակի սահմանները:

Ընդհանրապես, չափազանց նեղացկոտությունը մտքի պակասության կամ բարդութավորվածության նշան է: Խելամի՛տ եղեք:

Անգլիական մի լավ կանոն կա՝ վիրավորվեք միայն այն ժամանակ, երբ ցանկանում են ձեզ վիրավորել, դիտավորյալ են նեղացնում: Սովորական անուշադրության, մոռացկոտության (երբեմն տվյալ անձին բնորոշ տարքի կամ հոգեկան թերության պատճառով) պատճառով վիրավորվել չի կարելի:.Հակառակը, այդպիսի «մոռացկոտ» մարդու նկատմամբ հատուկ ուշադրությո՛ւն ցուցաբերեք. դա ազնիվ  ու գեղեցիկ կլինի:

Սա այն դեպքում, երբ ձեզ են «վիրավորում», իսկ ի՞նչ անենք այն դեպքում, երբ դուք կարող եք ուրիշին վիրավորել: Նեղացկոտ մարդկանց նկատմամբ պետք է հատուկ ուշադիր լինել: Ախր, նեղացկոտությունը բնավորություն շատ տանջող գիծ է:

Տասներորդ նամակ
Պատիվ`իսկական և կեղծ

Սահմանումներ չեմ սիրում և հաճախ դրանց պատրաստ էլ չեմ:  Բայց խղճի և պատվի միջև որոշակի տարբերություններ կարող եմ նշել:

Խղճի և պատվի միջև մի շատ էական տարբերություն կա։ Խիղճը միշտ հոգու խորքից է բխում, և խղճով ինչ-որ չափով մաքրվում են: Խիղճը «տանջում է»: Խիղճը կեղծ չի լինում: Խիղճը կարող է ճնշված կամ չափազանցված (շատ հազվադեպ) լինել: Բայց պատվի մասին պատկերացումները կարող են շատ կեղծ լինել, և այդ կեղծ պատկերացումները հսկայական վնաս են հասցնում հասարակությանը:  Նկատի ունեմ այն, ինչն անվանում են «համազգեստի պատիվ»: Մեր հասարակությանը ոչ բնորոշ այնպիսի հասկացություն, ինչպիսին «ազնվականության պատիվն» է, մեզանում վերացել է, բայց «համազգեստի պատիվը» ծանր բեռի նման մնացել է: Նույնն է, թե մարդը մահացել է, և միայն համազգեստն է մնացել, որի վրայից շքանշանները հանել են: Եվ դրա մեջ այլևս խղճմտանքով սիրտ չի բաբախում:

«Համազգեստի պատիվը» ղեկավարներին ստիպում է կեղծ և արատավոր նախագծեր առաջ մղել, ակնհայտորեն չհաջողված կառույցներ շարունակելը պնդել, հուշարձանները պահպանող ընկերությունների հետ պայքարել («մեր շինարարությունն ավելի կարևոր է»), և այլն։ «Համազգեստի պատիվը» պաշտպանելու նման օրինակներ շատ կարելի է բերել:

Իսկական պատիվը միշտ համահունչ է խղճի հետ: Համազգեստի պատիվը կեղծ է, անապատում ցնորքի նման` մարդկային (ավելի ճիշտ «չինովնիկական»)  հոգու բարոյական անապատում:

11-12-րդ նամակ

Թարգմանեց Գևորգ Հակոբյանը