პირველ რიგში ჩვენ ამ სიტუაციაში დაგვეხმარებიან წარმატებულები…

აშოტ ბლეიანი

დედიკო რა გემრიელია,–  ბოლო ტკბილეული პირში ჩადო და სთქვა დავით ბლეიანმა.

- ტელევიზორით რომ მულტფილმი ვუყურო,  მამიკო არ გაბრაზდება, კომპიუტერით რომ ვუყურო გაბრაზდება? … ეკითხება დედას.

- მამა ნახე პატარა ძაღლივით დავდივარ… კარები დავკეტე,- კეტავს შკაფის კარებს…

დავითა შიშობს საძინებელი კედლის საათის ხმისგან.

- დედა ნუ გეშილია საძინებელის საათისგან, სულელი კარგია.

დიახ შვილო, – ამბობს არმინე.

დავითა გაბრაზებული, ითხოვეა

- არა, ეგრე ნუ მეუბნები “დიახ შვილო” ნუ ამბობ…

- მამა. ეს სანთელი მანქანები უჯრიდან ვიპოვე… ნახე.

- მამა შენ ჭამე, რა მოხდა, მამა შენ სულელი ხარ.

- დედა გინდა ყვავილთან სურათი გადამიღე…

- მამა რომელი საათია ? ხმამაღლად მეკითხება.

- 10 საათია

- 10 საათია? ვინ მოდის წავლიდეთ დავიძინოთ, დედა მოდიხარ?

პარუირ სევაკის სიტყვებია : ” მოვალეობის და სიყვარულის შუაში მე ვარ დარგული ბარიერი”… ამ მდგომარეობაში ვიყავი გუშინ. ჩემი მოვალეობა იყო მონაწილეობა მიმეღო ბუნების დაცვის მსოფლიო ფონდის 19 ნოემბრის ერთდღიანი წარმომადგენლობითი ვიზიტით სპიტაკ -ვანაძორში, რომლის დროს ფონდი წარმოგვადგინა ტყის სარეაბილიტაციო პროგრამების სამუშაოები. ჩემი სიყვარული ერევანში, მედია ცენტრში ” კადანს ” ჯგუფის კონცერტზე იყო, რომელიც ძალიან მინდოდა მომესმინა.

დირექტორის მოვალეობა ჩემი მუშაობის მეორე პერიოდში (2012 წ. 1 თებერვლიდან – 2017 წ. 1თებერვლამდე) ვანხორციელებ სხვა სინდისით. მართა ასატრიანის, ჩვენი უფრო და უფრო იმედადა, ეკო-კლუბების პროფესიულ გარემოში უკვე ცნობილი ხელმძღვანელთან ერთად დღის ბოლოს, დაბრუნების შევაჯამეთ დღის შედეგები. ჩვენი მონაწილეობა იყო აუცილებელი,წარმოვადგინეთ ფონდის გერმანიის წარმომადგენლობას, პროგრამის ევროკავშირის დაფინანსებით წარმომადგენელს, საერთაშორისო არასამთავრობო ორგანიზაციებს, დიდი რაოდენობით ჟურნალისტებს, გავიცანით ტყის სპეციალისტებს და”ჰაიანტარის” ხელმძღვანელებს…

“კადანს” – ის კონცერტი დიდი მოვლენაა სასწავლო კომპლექსისთვის, ნარა ნიკოღოსიანი, სუსან მარკოსიანი, კარენ ხაჩატრიანი და “კადანს”- ის ცნობილი პროდიუსერი ნიკ ბაბაიანის ხმა იმდენად აღფრთოვანებული იყო.. მნიშვნელოვანია, რომ ცნობილი მუსიკოსები და პროდიუსერი მოისმინეს “სებასტაცინერ” მასწავლებელთა გუნდს, მუსიკალურ ლაბარატორიას, უფროსი სკოლის გუნდის გამოსვლა… ყოჩაღ კონცერტ -პროექტის ორგანიზატორი” მუსიკალურ ლაბორატორიის” ხექმძღვანელს. აი ამ გზით ჩვენი მედია ცენტრი როგორც საკონცერტო დარბაზს იცნობს და პოულობს ერევნის ცნობიოლ მუსიკოსების შორის. ჩვენი დაპირება, მოკლე დროში  კულტურული ცენტრის შექმნა, შორს არ არის რეალობიდან, მოქმედი ცენტრია ანი სარგსიანის და მარინე მკრტჩიანის ფოტო გამოფენებით, კლუბის შეკრებით, გუშინდელ მნიშვნელოვან კონცერტით, არნოლდ მიქაელიანის ჭადრაკის კლუბით, პლანეტარიუმით, კინო-ფოტოს დარბაზით და რედაქტირების დარბაზით…

მკითხველი მეკითხება, რა სიტყვები მითქვია ხელოვნების სკოლის ხუთწლიანებს, რომ ყველას თეფშები როგორც სარკე ბრწყინავს… რა თქმა უნდა მაგიური, იმის გამო რომ ვხედავთ რა შედეგები გვაქვს. არმინე თოფჩიანს მოუგონის საინტერესო რამე, ხუთწლიანებს დაპირდა რომ ვინც ბოლომდე შეჭამს და ექნება სუფთა თეფში, ის გადაიღებს სურათ სთეფშთან ერთად. მეც შევჭამე ხუთწლიანებთან ერთად ოსპით, ბრინჯით დამზადებული ჩემი საყვარელი საჭმელი… ბოლომდე ვჭამე, პურით დავასუფთავე თებში და ვაჩვენე ხუთწლიანებს. მერე თეფშით ხელში მივდივარ მზარეულ ნუნესთან, უნდა უთხრათ რომ ძალიან გემრიელი ან გემრიელი იყო. როცა გასუფთავებული თეფში ყვირის მადლობა? თუ მადლობაც არის ამ გასუფთავებულ თეფსში… ეხლა ჩვენი ხუთ წლიანები მიდიან ნახევრად შეჭმულ თეფშებით და რას ამბობენ? მე შევთავაზე რომ მზარეული ნუნემ, აარჩიოს…

- მადლობელი ვარ რომ ნება მომეცით რომ გავაფუჭო საჭმელი?

მადლობა ქალბატონო ნუნე

- რისთვის?

- რომ არა გემრიელი საჭმელი მოამზადეთ, მე არ ვჭამე…

საერთაშორისო არასამთავრობო ორგანიზაციების ინდივიდუალური წარმომადგენლები ჩემი გუშინდექი ვიზიტი გამოიყენეს ჩემ საშუალებით სასწავლო კომპლექსი უფრო კარგად გაცნობისთვის. დღე გრძელი იყო, ამინდი და კლიმატი უზრუნველყოფილი, მე რა თქმა უნდა, მზად. ახალგაზრდა, საქმიანი, განათლებული ადამიანებთან საინტერესოა. ვეცდები გავაკონცეფცირო ჩემი სიტყვა. რატომ სოფლის სკოლები მარტო როგორც პასიურად ინფორმაციის მიღებულებები ჩაერთობიან ტყის აღდგენისა, ტყის ტრანსფორმაციას (ხარისხის გაუკეთესებას), ახალი ტყეების ესეთი სასწავლო რეალური შინაარსით პროგრამები. ცალკე ასეთი პროგრამებით სოფლის სკოლებში რატომ არ შეიძლება გაკეთება? ტყის გამწვანების – შემოქმედებითი პროგრამა რატომ არ უნდა გახდეს სოფლის სკოლის ხელახლა რეალური ორგანიზატორი…

გაურკვეველი სიტუაციაა, არ თვალსაწიერი მომავალით და გადაწყვეტილებები არც სომხეთში და აზერბაიჯიანში, უკრაინაში და ახლო აღმოსავლეთში, რუსეჩი… აი ასეთი გაურკვევლობაში, ნახეთ, ჩვენი ცხოვრება გადის, ყველაზე ღირებული ცხოვრების უნარი ხდება ასეთი გაურკვევლობაში გაყიდვა-ადაპტირება-განთავსება… როგორ გავიგოთ, ან ვინ იცის, ვთქვათ, ხუთი წლის შემდეგ რა სპეციალობა გახდება შესაბამისი, საჭირო ჩვენში… ვცადოთ ამ შევხედოთ ამსაკითხზე დღევანდელი 12-16 წლიანების თვალებით, როგორც აგრეთვე საზოგადოებრივი საკითხი, ამ მხრივ, გაურკვევლობაში ცხოვრება-საქმიანობა უნდა ვასწავლოთ ჩვენ მოსწავლეებს. სამი უნარი ყოველთვის ესაჭიროება მოსწავლეს ამ ცხოვრებაში:

• უცნობთან შიშისგარეშე კონტაქტში შესვლა

• გამბედობის მიღწევის ინიციატივა: ახალი რამის მცდილობის მუდმივი სურვილი.

• და რა თქმა უნდა, იმედი, ნდობა ცხოვრების მიმართ, თავდაჯერებულობა.

აღნიშნულის საპირისპირო დეპრესია, დაველოდოთ ვნახოთ, იზოლაცია, ცვლილობებისგან გაქცევა… მგონი რუსი ფსიქოლოგის სტატიაში წამიკითხავს ასეთი ფორმულირება: სწავლა ასეთი (განუსაზღვრელი, არასტაბილური, არაპროგნოზირებადი) სინამდვილეში: ნიშნავს სწავლა შენ ცხოვრებას როგორც ექსპერიმენტის მიდგომა. იმის თქმა, რომ არა წარმატებული ნაბიჯში ტრაგედია არ ვნმახოთ, არამედ ბუნებრივი -დაკისერებული გზა, რომლითაც გადის ექსპერიმენტატორი (მოსწავლე და მისი მშობელი, მასწავლებელი) ახალი ვარიანტების არჩევით, ახალი ექსპერიმენტებით, სანამ იპოვის სწორს (ადამიანისდამაკმაყოფილებელი) გამოსავალი… ახალი საინფორმაციო ტექნოლოგიები უნდა იყოს არა როგორც იზოლირებული, ციფრული სამყარო, იზოლირებული ტერიტორია, პირიქით, სრული საკომუნიკაციო, პარტნიორობის, განათლების ხელმისაწვდომობის და საიდენტიფიკაციო ინსტრუმენტებისთვის შესაფერისი, სხვადასხვა პრობლემის გადასაჭრელი ცხოვრებაში, სკოლაში, როგორც სასწავლო… და უფროსების, ოჯახის, სკოლის მთავარი მხარდაჭერაა ხელი შევუწყოთ ამ გზაზე ბუნებრივი-ნანატრი არა წარმატება-მარცხების, ტრაგედიის იგნარირება, და უკან დახედვის საბაბით.

პირველ რიგში ჩვენ ამ სიტუაციაში დაგვეხმარებიან წარმატებულები…