2015 გახდეს მეგობრობის დამყარების წელი

- დრო რა არის, მამა,- თავისებურად მეკითხება დავითა სააბაზანოდან. 

"დავიდ ჯან დააჩქარე, დრო არ არის" ჩემ ნათქვამის შემდეგ, მას ისე არ ეჩქარება, სიამოვნებს წყვით თამაში... ჩემი დღიურის გნმირი...

- დრო, დავით, როგორც მდინარე, მუდმივად მიედინება,, მიდის თავის თვის, ყველასთვის, დრო არ ჩერდება...

- საათი ჩერდება, დრო არ ჩერდება?- მეკითხება.

- დიახ, გახსოვს ჩვენი საათი რომ გაჩერდა...

- მდინარეც არ ჩერდება? - მეკითხება.

- დავით ჯან, აიღე პირსახოცი და ტანსაცმელი ჩაიცვი... ყველაფერის დრო არის... ბანაობის, ჩაცმევის (ვცდილობ სხვა მიმართულება გადავცე ჩვენ დროს)...

- ჩაცმევის,- აგრძელებს დავითა,- ქინდერის ჭამის დრო...

- დიახ, რა თქმა უნდა.

- ჩავიცვა,- მე დროს ნახვა მინდა.

ძლივს... მე მეჩქარება, არმინეს 1 გაკვეთილი აქვს, მე ჩემ ქართველ მეგობარ ვიკტორია ბალავაძესთან უნდა შევხდე 9 საათზე სკოლა-ბაღში, დაპატიჟებული ვართ სომხეთის 1 არხის გადაცემაზე "ბარი ლუსო" მონაწილეობა მიღებისთვის... დრო ნამდვილად არ არის... მაგრამ ვისთვის?... დაჩქარება არ შეიძლება, განსაკუთრებით თუ ბავშთან ერთად ხარ... ყოველ ადამიან აქვს თავისი დრო, როგორც ჩვენ დავითას, მისი ქმედებების დაჩქარება, შენი დროის მცდელობა მასზე ძალადობით ჩარევა, ეგ ძალადობრივი ჩარევაა ბავშვის ბუნებრივ მიმდინარეობაზე... ამ დროს უნდა იმოქმებო სწრაფად არა ჩქარად...

ახლა თოვლის პაპას ჯადოსნურ წინდის დრო... თეთრ პირსახოცში ზის დავითა და თავის დროს ატარებს... სანახაობა... 

- დავით მამას დაგვიანება არ შეუძლია, მე ჩემ ქართველ მეგობართან ვარ შეთანხმებული...

- ჩადოს ქინდერი, მე ჩქარა შევჭამ და წავალთ, არ გადაგვიანდება...

გადაწყვიტებულია...

ჩავდივათ კიბეებით...

- მამა გახსოვს რომ მდინარე ტბათ გადაიქცა,- დავითა ჩვენ ლაპარაკს აგრძელებს.

- დავით ჯან, ეხლა ჩვენ გავდივათ დანდედან...ერევნის ტბა ჰქვია... ჰრაზდან მდინარე აქ ჩადის, შორს... ტბათ იქცევა, ტბა არ მიდის...

- ზღვაც არ მიდის, გაჩერებულია, მამა?

- დიახ, ზღვა დიდია, სანაპიროები აქვს, ჩვენ ზაფხულში ზღვაზე წავალთ, ნახავ...

ასე ნელა, მაგრამ დროის დაკარგვის გარეშე მივედით სკოლა-ბაღამდე ზუსტად 9:00 საათზე... ჩვენი ქართცველი მეგობარი კი არ არის... ჩვენ პატივცემულ სტუმრებსაც აქვთ თავიანთი დრო, ღამე გვიან დაუძინებიათ, სიმღერა, ცეკვა...

გავიღვიძე და დრო არ მქონია რომდავჯდე mskh.am-ის წინ... ეგ კი ყველაფრის გარდა ჩემი საქმეა, და მე მიჩვეული ვარ ეგ გავაკეთო პატიოსნად... ჩემ პროგნოზით , რომ ახლო მომავალს სასწავლო განხილვების დროს, სასწავლო კომპლექსის მედია უფრო საინტერესო და მომხიბლელი გახდება, ნახეთ, მართლდება. რა კარგია... რა სიცოცხლეა და რა ინიციატივა... მხოლოდ სათაური წაიკიხთე და აღფრთოვანებულისგან დაითვრები...

ჩემ დღიურის პატივცემულ მკითხველს აინტერესებს, წამიკითხავს თუ არა "ჰაიკაკან ჟამანაკ"-ის "ლევონ ტერ-პეტროსიან. დიდი გაღვივება უთანხმოება" მუხლების სერია, ჩემს აზრს ითხოვს... წამიკითხავს 2015-ს 13 იანვარს, 14-ის პუბლიკაციები. ახალ წელსაც დილით ჩვენ კიოსკიდან ვყიდულობ ერთი-ორი-სამი გაზეთი, საღამოს ვკითხულობ... ჩემ დღის გაუყოფელი ნაწილია დარჩენილი... კომენტარების გარეშე ვაგრძელებ ჩემ დღიურს, მითითება, ჩემი პოლიტიკური და სოციალურ, ცალკე შემთხვევებში და ნაწილი პირადი ცხოვრების მოვლენები შესახებ... თვით პოზიციის საკითხია, მე არ ვერიდები შეფასებებს...

უბრალოდ, "უკანა რიცხვით" ჩემი არ არის, მე ჟურნალისტი ან ანალიტიკოსი არ ვარ, მე მონაწილე ვყოფილვარ, დამოუკიდებელი წევრი ჩვენი თანამედროვე ისტორიაში, რომელიც, სხვათა შორის, ჯერ არ დასრულებულა... მე მქონდა შესაძლებლობა, გამომეხატა ჩემი პოზიცია არა მხოლოდ დისკუსიებში: წერილობით ან ზეპირად, არამედ საზოგადოებრივად, გამოვაეყნე სტატიები, წერილები, განცხადებები, 1990-დან დაწყებული მაქვს კრებულებები... 1990-ի, 1992-ს, 1994-96-ს, 1998-ს, 2000-ს არის ჩემი დაბეჭდილი წიგნები, და აი ეს არის აგრეთვე ჩემ ბლოგში, ელექტრონული ფორმით... მე არ ვამბობ რომ მკითხველი ვალდებულია, რომ წაიკითხოს, არასოდეს... მეც ვალდებული არ ვარ გადავწერო, ნახეთ-ნახეთ...

დროს ითქვა, შევეცადე საქმედ გავახდინო... მე მოღვაწე ვარ და ვიყავი... დღიურში კი ვყვები იმაზე, რაც "სამზარეულოს" არის, დროზე ჩემს ჩანაწერში არ შესულა, გარეთ დარჩენილა ჩანაწერიდან, ახლა ჩემი დღიური მაძლევს ასეთ შესაზლებლობას... სხვა აზრი, მე არ მაქვს პრობლემა, დღის ჩანაწერის გარდა. ის ვალდებულება არ არის, არც გახდება, მე ის ვცხოვრობ, როგორც ჩემი ცხოვრება, ჩემი ცხოვრების დრო... ეს არც მემუარებია, არც სტატიები, წიგნები ან განხილვები... დღიურია... როგორც საზოგადო მოღვაწეს მე მქონდა ასეთი მოთხოვნილების ფორმატი...

ნაზენის უმცროს დის და ჩემს ყურადღებიან-მზრუნველი სუსან დაიკოს დახმარება როგორ შესაბამისი იყო... ნაზენიმ ჩემთვის საჩუქარი გააკეთა, ჩვენ საყვარელ ჰასმიკასთან განაახლა საფორტეპიანო გაკვეთილები... ხვალ დედა სკოლაში, მუსიკის სასწავლო ცენტრში, გამოცდა უნდა ჩააბაროს... ჩვენთვის დაუკრა, თველ ცხოვრების მანძილზე ჰყავდეს ასეთი მსმენელი...

საღამოს ჩმენთამ სტუმრად მოვიდა ვაჰე დიაკონი თავის საყვარელ-პატივცემულ ოჯახთან ერთად, სედას, ექვსი წლის ჩვენი სებასტელი სარგისა და 2,5 დიანასთან ერთად. შესანიშნავია. იცით? ვაჰე დიაკონი დავითას ნათლიაა, მე ჩემ თავს კარგადა ვგრძნობ იმ აზრისგან, რომ ჩვენ ოჯახში განსაკუთრებული პოზიციის მქონე დავითას ნათლია მორწმუნე, სულიერი შრომისმოყვარეობით პოპულარულია ახალგაზრდაა, ღირსეული მშობლებით, საკუთარი ოჯახით, ქცევითი მანერებით...

საღამოს ჩმენთამ სტუმრად მოვიდა ვაჰე დიაკონი თავის საყვარელ-პატივცემულ ოჯახთან ერთად, სედას, ექვსი წლის ჩვენი სებასტელი სარგისა და 2,5 დიანასთან ერთად. შესანიშნავია. იცით? ვაჰე დიაკონი დავითას ნათლიაა, მე ჩემ თავს კარგადა ვგრძნობ იმ აზრისგან, რომ ჩვენ ოჯახში განსაკუთრებული პოზიციის მქონე დავითას ნათლია მორწმუნე, სულიერი შრომისმოყვარეობით პოპულარულია ახალგაზრდაა, ღირსეული მშობლებით, საკუთარი ოჯახით, ქცევითი მანერებით...

ჩვენ გვიხარია, რომ ჩვენი ბავშვები მშვიდად, მიმზიდველად ერთად თამაშობენ... ჩვენ კი ჩვენი აზრებით, საუბრით, მშვენიერი საღამო გავატარეთ ერთად...

არაქსა, არევიკა, სონა ჩემი ქალიშვილების გოგოები არიან... ნებისმიერი პაპა ამ მშვენიერ ფუნჯს მურიანად გადმოხედაბს...

ჯერ შუშან ბლეიან თავისი სიტყვა არ უთქვია... მინდა დავიჯერო, რომ ლილითას და ტათევასაც აქვთ ბევრი გასაკეთებელი, ლამაზი-საინტერესო გაგრძელება იჩნდება, რატომ უნდა იყოს არეთი გრძელი შესვენება?... არაქს ჰოვჰანისიანი, იცით, პაპას უფროსი შვილიშვილია. ეს უკვე, სტატუსია, განსაკუთრებით, რომ დღეს არაქსა დაბადების დღეა, ცამეტი წლის გახდა... მომილოცეთ, ჩემ და არაქსის შორის კი 2015 წელი მეგობრობის დაარსების წელი უნდა იყოს...

მე და დავითაც ვემზადებით თღევანდელი საღამო გავატაროთ არაქსასთან ერთად...