Պաուլո Կոելիո

Մատիտի մասին (1)

«Գետի նման» գրքից

Փոքրիկը նայում է, թե տատիկն ինչպես է նամակ գրում և հարցնում է.
- Դու գրում ես, թե մեզ ինչ էր եղե՞լ: Իսկ կարող է իմ մասի՞ն ես գրում:

Տատիկը դադարում է գրելուց, ժպտում թոռնիկին ու ասում.
- Կռահեցիր, քո մասին եմ գրում: Բայց ավելի կարևոր է ոչ թե այն, ինչ գրում եմ, այլ այն, թե ինչով եմ գրում: Կցանկանայի, որ դու, երբ մեծանաս, այս մատիտի նման լինես:

Փոքրիկը հետաքրքրասիրությամբ մատիտին է նայում, բայց առանձնահատուկ ոչինչ չի նկատում:
- Սա ճիշտ այնպիսին է, ինչ բոլոր այն մատիտները, որ տեսել եմ:

- Ամեն ինչ կախված է նրանից, թե ինչպես ես իրերին նայում: Այս մատիտն օժտված է հինգ հատկություններով, որոնք քեզ անհրաժեշտ են, եթե ցանկանում ես ամբողջ աշխարհի հետ հաշտ ապրել:

Առաջինը՝ դու կարող ես հանճար լինել, բայց երբեք չպետք է մոռանաս Ուղղորդող ձեռքի գոյության մասին: Այդ ձեռքն անվանում ենք Աստված և մեզ պետք է միշտ Նրա կամքին վստահենք:

Երկրորդ՝ ժամանակ առ ժամանակ հարկ է լինում մատիտը սրել, որ գրի: Այդ գործողությունը նրա համար մի քիչ ցավոտ է, բայց փոխարենը դրանից հետո ավելի նուրբ է գրում: Հետևաբար, ցավին կարողացիր դիմանալ՝ հիշելով, որ այն վսեմացնում է քեզ:

Երրորդ՝ եթե մատիտ ես օգտագործում, միշտ կարող ես ռետինով ջնջել այն, ինչ սխալ ես համարում: Հիշիր, որ ինքն իրեն ուղղելը միշտ չէ, որ վատ է: Դա հաճախ ճիշտ ճանապարհին մնալու միակ միջոցն է:

Չորրորդ՝ մատիտի մեջ կարևորը ոչ թե փայտն է, ինչից պատրաստված է, և ոչ էլ ձևը, այլ նրա ներսի գրաֆիտը: Այդ պատճառով միշտ մտածիր, թե ինչ է կատարվում քո ներսում:

Եվ վերջապես հինգերորդ՝ մատիտը միշտ իրենից հետո հետք է թողնում: Նույն ձևով էլ դու ես քո հետևից հետք թողնում քո արարքներով, և այդ պատճառով լավ կշռադատիր յուրաքանչյուր քայլդ:

Ռուսերենից թարգմանեց Գևորգ Հակոբյանը

1) Թարգմանությունը նվիրվում է «Մխիթար Սեբաստացի» կրթահամալիրի 2010թ. շրջանավարներին: