Մեր գործընկերոջ պայծառ հիշատակին

Մեր ընկեր Հակոբը

Հակոբ Հակոբյան գիտնական ֆիզիկոսը սրանից 32 տարի առաջ թողեց հետազոտական լաբորատորիան ու իրեն բնորոշ հաստատակամությամբ մտավ հանրակրթական դպրոց: 1988թ., երբ կազմավորվում էր «Մխիթար Սեբաստացի» կրթահամալիրը, շնորհակալ եմ, Հակոբն ընդունեց իմ առաջարկը և կարողացավ իրեն հարազատ թիվ 112 դպրոցից տեղափոխվել կրթահամալիր, ձևավորել բնագիտության և տեխնիկայի ուսումնական կենտրոնը` որպես ուսումնահետազոտական աշխատանքների դինամիկ փոխվող արդիականացնող միջավայր, տարատեսակ և տարատարիք սովորողների ամենագրավիչ անկյուններից մեկը, ինչպես մեր «Տիգրան Հայրապետյան» գրադարանը: Տաղանդավոր ուսուցիչ էր, իհարկե, ընկեր Հակոբը. նա բոլորիս ուսուցիչն էր, ոչ միայն որպես հետազոտող-վերապատրաստող ուսուցչի դասական տիպար, այլ նաև որպես մանկավարժություն ուսումնասիրող և իր մանկավարժությունը անդադրում, ծրագրված առաջ տանող եզակի անձ: Մեր ընկեր Հակոբը կա´մ պիտի սովորեցներ, կա՛մ սովորեր. այլ վիճակ չգիտեր: Ասենք` հանգիստ, ասենք` կենցաղ… Ահա ինչու սովորող երեխան նրա պարգևն էր, ու որպես սովորեցնող` իսկապես անհոգնել էր: Մենք տաղանդավոր ուսուցիչ կորցրինք: Մեր ընկեր Հակոբը ամենաջանասեր սովորողն էր. նույն անդադրությամբ սովորում էր` իր նույնքան տաղանդավոր մանկավարժ եղբորից` Գևորգ Հակոբյանից, կրթական այն միջավայրից, որ ձևավորում էինկրթահամալիրում տասնյակ օժտված ուսուցիչներ, ժամերով ինտերնետում կարդում էր, իսկ իր 10-րդ դասարանցի Վարդան Պետրոսյանը վերջին երկու տարում գործընկերն էր` միասին գրեցին հոդվածներ, ստուգատեսներին` ներկայացումներ պատրաստեցին. համակարգչային ծրագրեր ու էլ. գրատախտակ սովորեց Վարդանից: Ահա ինչու մեր Հակոբը չծերացող ուսուցչի տեսակ էր, և ինչքան անելիք թողեց այս անզանգ աշխատող ու աշխատանքը կյանք դարձրած ուսումնասիրողը…Սա այն դեպքը չէ, որ մարդ չունի իր անձնական կյանքը: Նախանձելի, հարգանքի արժանի ընտանիք` Սեդրակ և Արմեն որդիներով, աղջիկ Արփինեով ու Արփինեի ծնած զույգ թոռնուհիներով, Գոհար, Ազգուշ, Գևորգ եղբայր-քույրերով, մեծով պստիկով` մեծ ու առողջ ընտանիք: Ո՞վ կկարողանա Հակոբի գործը շարունակել. սա անփոխարինելի կորուստ է: Վերջին տարիներին մենք ունեինք միայն ծնունդներ` ծնունդ-երեխաներ, ծնունդ-սերմեր, տնկիներ, լաբորատորիաներ, գաղափարներ… Ի՞նչ, մա՞հ  էլ կա, ընկեր Հակոբ: Ինչքա՞ն հարցեր կիսատ մնացին, անգամ նորմալ չքննարկվեցին… Ոչ միայն ես, քո սովորողները, գործընկերները սկսել են մի զրույց քեզ հետ կայքով, ռադիոլուրով, խոսքուզրույցով: Սրանք նաև երախտագիտության հուզիչ դրսևորումներ են: Իմ ավագ եղբայր, ակնածանքը քո հանդեպ, աշխատանքով տարվածի մեր անուշադրությունը միմյանց` աշխատավորին, նրա հոգսին, ցավին, ներելի չէ: Կկարողնա՞նք ավելի ուշադիր լինել միմյանց հանդեպ: Հիմա ո՞նց անենք, եղբայր իմ, մարդ ումից ես միշտ ակնածել եմ: Ո՞նց ենք գլուխ հանելու քո անհաշիվ մշակումներից: Քո ստեղծած ուսումնական կենտրոնը չի կարող այլ անուն ունենալ, քան ընկեր Հակոբի անվան: Չի կարող մեր սովորողը չձգտել քո անվան մրցանակ ստանալու: Քո գործընկերները ի մի կբերեն քո թողած մշակումները. որպես ուսումնական ձեռնարկներ` նրանք կսկսեն գործածվել, տարածվել: Բոլորս ենք անցավոր, իհարկե: Դու անփոխարինելի ես, որպես ֆիզիկայի, բնագիտության ուսուցիչ, մեր մանկավարժության մշակ:
Բռավո՛, մեր ընկեր Հակոբ:    

Կրթահամալիրի տնօրեն` Աշոտ Բլեյան