Լեոն մեր ժամանակակիցն է

«Լեո կարդալուց հետո դասագիրքը բացել չես ուզում»:
Մանե Գևորգյան, 9-րդ դասարան

Սկսեմ շնորհակալությունից: Ինձ ոչ գաղափարակից պահպանողական կուսակցության մարտիկներից շնորհակալ եմ մեր ազգին ու քաղաքացիական հասարակության սաղմերին մեր պատմության դասերը ըմբռնելու հնարավորություն ստեղծելու համար: Մեծն Լեոյին վերադարձնելու համար: Անկողմնակալ տաղանդի գիտական վերլուծությամբ լի հուշերը 21-րդ դարի աշակերտներին հասու դարձնելու համար: Իսկ նրանցից մեկի հոգու պոռթկումն իմ այս համառոտ ու բարձրաձայն մտորման բնաբանն է:

Անցյալ ու ներկա դարերի զուգահեռները ցավոք ակնհայտ են: Ցավոք, որովհետև ունկն չենք դնում մեր մեծերին ու ահագնանում են մեր սխալների չարագուշակ հետևանքները:
Լեոն աղաղակում է. «Անտանտը, քանի կարելի էր և պետք էր խաբել հայերին, համարում էր նրանց իր դաշնակիցը: Այսպես էին անվանում նրանց անգլիական, ֆրանսիական ռուսական լրագրերը: Այս ամենին, դժբախտաբար, հավատացին հայերը:… Պատերազմի ընթազքում նրանք իրար հետևից, հերթով ծախեցին իրենց այդ «դաշնակցին»: Առաջին հերթում Նիկոլայի Ռուսաստանն էր»: Իսկ մենք օտարամոլ ենք:

Լեոն արձանագրում է. «Այժմ Թուրքահայաստան չկա: Նա դարձել է մի վիթխարի գերեզման, որի վրա հավիտենական արձանագրված է` «Եվրոպայի զոհը»… Իսկ մենք մնում ենք օտարամոլ:

Լեոն վկայում է. «Երեսուն տարի մենք միայն մի լեզու գիտեինք` «Կայծե՛նք» (մարտնչողականություն առանց դիմացինին հասկանալու ձգտման – Ա. Տ.) …Եվ մինչ մենք կայծում էինք ու սովորում, որ կայծելուց ավել բան չէր պահանջվում,մեր թիկունքում աճել ու պտուղներ էր տվել մի ամբողջ քաղաքական շարժում`թուրք ցեղերի զարթոնքը»: Հիշեք ՀՀ նախագահի աթոռը զբաղեցնողի և նրա ձայնակիցների հրապարակային հոխորտանքները և հակառակորդներին ճանաչող մարտնչողների այսօրվա կարգավիճակը:

Լեոն պատգամում է. «Նրա (հայ ժողովրդի – Ա.Տ.) համար այլևս վերադարձ չկա դեպի երեկվա դրությունը…Նորից պետք է սկսել ապրել, և ապրել որ միալն նորից, այլև նորովի»: Պատգամը կատարվում է, բայց դեռ բազում են մոլորյալները:

ՀՀ քաղաքացիներ, կարդացեք Լեոյի «Անցյալից» գործը:

 Աշոտ Տիգրանյան
 Պատմության և հասարակագիտության ուսուցիչ