Մարիամ Սիմոնյան

 ԿԱՐԱՈԿԵՆ ՈՒՍՈՒՄՆԱԿԱՆ ԳՈՐԾՈՒՆԵՈՒԹՅՈՒՆ

Դասական երաժշտությունն արդեն իսկ բնական ակունքներից բխող ուսումնական նյութ է, որից սնվում են թե՛ ստեղծողը, թե՛ սովորողը, թե՛ պարզապես լսողը: Ասեմ, որ առանց երգի կամ երաժշտության ընդհանրապես դասապրոցեսը համարում եմ շատ աղքատ: Լեզվի ուսուցման գործընթացում երգը շատ ավելին կարող է տալ, քան մեխանիկորեն ասվող (թեկուզ և անգիր) ոտնավորը: Անգիր են անում տհաճությամբ, երգում են սիրով:

Բացի դրանից, երգերը կարող են լինել թեմատիկ` ներառելով հենց երեխայի շրջակա աշխարհն ու կենցաղը: 1-3-րդ դասարաններում երգը սովորում են` բառն ընկալելով որպես հնչաշղթայի փոքրիկ միավոր կամ ելևէջ` մասամբ հասկանալով, մասամբ ենթարկվելով ռիթմին: 4-6-րդ և ավելի բարձր դասարաններում պահանջն այլ է. երգը պիտի համապատասխանի այս տարիքի երեխայի անհանգիստ և պրպտող ներաշխարհին:

Քանի որ առջևում ամառային ճամբարն էր, և դասերը մեզ չէին խանգարի, մտածեցի, որ լավ կլինի՝ հենց երեխաների հետ այսպիսի հետազոտական աշխատանք անենք: Սկզբից որոշեցինք անգլիացի հայտնի երգիչների հիթերից CD հավաքել: Հետո երգիչների ցանկն ընդլայնվեց՝ Էլթոն Ջոն, Բրայն Ադամս, Բոնի Էմ, Բիթլզ և այլն:

Աշխատանքային խմբում 6 հոգի էինք՝ 5-րդ դասարանցի Անահիտը, Մոնիկան, 6-րդ դասարանցի Արթուրը, Ջուլիան, 4-րդ դասարանցի Էդուարդը և ես: Աշխատանքի ընթացքում  երեխաները մի շարք կատարողների անուններն իմացան, որոնց մասին մինչ այդ չէին լսել, լսեցին նրանց երգերը, հիացան, զարմացան, նրանց մասին նյութեր դուրս բերեցին ինտերնետից, երգերից մի քանիսը թարգմանեցին` հարստացնելով իրենց բառապաշարն ու լեզվարտահայտչական միջոցները: Ի դեպ, թարգմանել են ոչ թե բառացի, այլ պահպանելով մայրենի լեզվի օրենքները, փորձելով ստանալ կենդանի, գեղեցիկ խոսք:

Հետո հարց ծագեց՝ արդյո՞ք մեր արածը կարող է ծառայել որպես ուսումնական նյութ, ի՞նչ կարելի է անել, որ երեխան հաճույքով անդրադառնա այս նյութին: Այս այստեղ էլ որոշեցինք կարաոկե պատրաստել, որից հաճույքով կօգտվեին նաև մեծերը: Ընտրվեց Բոնի Էմի “Brown girl in the ring” երգը, որը շատ ռիթմիկ է և շատ կրկնվող տողեր ունի: Մի երգի կարաոկեն այնքան հմտություններ ու կարողություններ պահանջեց և սովորեցրեց, որ դասագիրքը կարելի էր մի շաբաթով հանգիստ փակել և դնել մի կողմ: Երեխան պետք է զգար երգը, երգի գույնը, ֆոնը, ռիթմը, տեմպը, էլ չեմ ասում, թե ինչ մաթեմատիկական հաշվարկներ ենք արել էջերը ժամանակին փոխելու համար:
Համակարգչային գրագիտությունս էլ Անահիտի շնորհիվ հարստացավ: Մեկ երգի կարաոկեն մեզանից խլեց 5-6 օր, իհարկե այլ գործունեությունների հետ համատեղ:

Երեխաները որոշեցին հաջորդ ուսումնական տարում անպայման շարունակել այս գործը և հմտանալ:
Ջուլիայի հայրը զարմացել էր և ասել, որ Երևանում այսպիսի մեկ կենտրոն արդեն կա: Թող մերն էլ լինի երկրորդը: