Բուհական կրթությո՞ւն, թե՞մանկավարժություն

Արդի հասարակությունը արժևորում է բարձրագույն կրթությունը և հավատում, որ բուհը պատրաստում  է մասնագետներ, որոնք համապատասխանում են աշխատանքի շուկայի պահանջներին:

Այդպիսի պատկերացումներով, ստանալով տեխնիկական կրթություն, այսինքն ավարտելով ԵՊՃ համալսարանի Հաշվողական համակարգեր և ցանցեր ֆակուլտետը, տիրապետելով համակարգչային մի շարք ծրագրերի, մտա դպրոց: Ինձ թվում էր՝ իմ գիտելիքները բավական են XXI դարի սովորողին համակարգչային ծրագրեր սովորեցնելու և հետաքրքրություների շրջանակաը բավարարելու համար:

«Մխիթար Սեբաստացի» կրթահամալիրում իրականացվող ծրագրերի արդյունքում  ձևավորված սովորողը  այլ է: Մեծ երևակայություն, անշունչ առարկաները շնչավորող և նրանց հետ զրուցող, երազների աշխարհում ճախրող փոքրիկները փոխեցին իմ պատկերացումները, նրանց վստահությունը վայելելու համար պետք էր «սովորել խոսել իրենց լեզվով»:

Օրինակ` առաջինից երրորդ  դասարանի սովորողների նկարները ինձ բերեցին այն մտքին, որ կարելի է ստեղծել անիմացիոն կադրեր: Մեր սաները խստապահանջ են և պահանջարկ կար սովորելու և գործածելու շատ հնարքներ, տիրապետելու թվային սարքերի։ Ստացված արդյունքը ներկայացնում եմ ձեր ուշադրությանը:  Առաջինը «Բարեկենդանը» հեքիաթն է: Այն դուր եկավ բոլորին, և շարունակեցինք աշխատել։ Այդպես ծնվեց «Անբան Հուռին»: Թումանյանական հեքիաթները, որոնք  ժամանակակից են և արդի ներկայացվում են կրթահամալիրի սաների աչքերով:

Թույլ տվեք ներկայացնել դրանցից ևս մեկը:
Անգլերենի, օտար լեզուների խորացված ուսուցմամբ դասարան: Դրա հետևում կանգնած է երեխայի ուսուցման գործընթացում թվային միջոցները արժևորող ծնող, որի առաջ ունենք պայմանագրային պարտավորություններ՝ լեզուների ուսուցումը իրականացնել ՏՀՏ–ի կիրառմամբ։ Ստեղծել ենք ծնողի առջև հաշվետվության մի հնար, որը ներկայացնում եմ ձեր ուշադրությանը:
ժամանակի հետ քայլել, նշանակում է ունենալ մշտապես սովորող դասավանդող, որը հետևում է գիտության առաջընթացին և համընթաց քայլեր է անում:

Խաչատրյան Արմինե