Շողիկ Պողոսյան

Հեշտ չէ, երբ սաներն այդքա՛ն տարբեր են

Սեպտեմբերի 1:  Սովորական աշխատանքային օր: Առաջին հանդիպումս խուլ ու համրերի հետ: Գրավոր որոշվեց օրն ու ժամը:  Սովորողները յոթն էին: Երեքը շաբաթվա երկու օրն էին հաճախելու, չորսը` երեք օրը: Առաջացավ վախի և անորոշության զգացում:
Առաջին աշխատանքային օրն  է խուլ ու համրերի հետ: Ներկա էին երկու ծնող: Օգնում էին հարաբերվելու, բայց միաժամանակ՝ խանգարում: Երրորդ անձի ներկայությունը խանգարում էր դասապրոցեսին:

Ի՞նչ անել: Առաջին` փորձել առանց ծնողների անցկացնել դասապրոցեսը:
Երկրորդ` լինել համարձակ, ոչ թե խղճալ, այլ փորձել սիրել և հարգանքով վերաբերվել յուրաքանչյուրին: Ուսումնասիրել նրանց ներքնաշխարհը և գտնել նախասիրությունները: Գտնել նաև հարաբերվելու նոր ձև ու մեթոդ: Ինձ համար գրեթե անհաղթահարելի փորձություն էր դա, բայց որոշեցի հաղթահարել, ինչ էլ որ լինի:

Դժվարությունը նաև այն էր, որ դասերը ընթանում էին միաժամանակ` արհեստագործական դպրոցի մյուս սովորողների հետ միասին: Պետք էր  աշխատանք տարվեր նաև մյուս աշակերտների հետ: Նրանց հասկացնել, թե ինչ է պահանջվում իրենցից: Շատ-շուտ ընկերացան և ընդունեցին իրենց միջավայրում, ինչպես հավասարը հավասարին:

Առաջին իսկ  պարապմունքից (առանց ծնողների) պարզ դարձավ, որ գործ ունեմ շատ պահանջկոտ և միաժամանակ, հուրախություն ինձ, ընդունակ և աշխատասեր երեխաների հետ: Ինձ դեռ չէին վստահում և, քանի որ միշտ հարցական հայացքներով նայում են դեմքիդ, որոշեցի հասկացնել միմիկայով, իհարկե նաև ձեռքի շարժումներով, բայց ոչ իրենց ժեստերով, որոնց ես անծանոթ էի:  Օգնության հասան մեքենասարքավորումները այն պարզ պատճառով, որ կարելի էր առանց խոսքի ընդամենը ցույց տալ թելելու  հերթականությունը, միացնելու և աշխետացնելու ձևերը առանց դժվարությունների: Պետք էր տեսնել յուրաքանչյուրի  հրճվանքը, երբ կտորի վրա երևում էին կարակութերը: Նրանց ժպտացող աչքերն ու հայացքը վստահություն ներշնչեցին: Բացատրվեց, թե ինչպիսի թերություններ կարող են առաջանալ կարելիս  և ինչպես կարելի է վերացնել այն: Բացատրելու ժամանակ ես հասկացա, որ որոշ բաներ հասկանում են շուրթերի դանդաղ շարժումից: Ճիշտ է, երբեմն զգացվում էր նաև գրելով բացատրվելու կարիքը  թե´ իմ և թե´ նրանց կողմից, բայց որոշվեց շատ հազվադեպ կիրառել այդ մեթոդը, որը և´ ժամանակ էր խլում, և´ խանգարում էր, և´, ինչպես հասկացա, այնքան էլ  դուր չէր գալիս նրանց:

Այսպես հաղթահարվեցին առաջին դժվարությունները խուլ ու համրերի հետ, որը ուժերի գերլարում էր պահանջում: Բայց միաժամանակ իմ հոգում առաջացավ մի այնպիսի զգացում, որը երբևէ չէր եղել: Դա երեխաներին օգտակար լինելու զգացումն էր:  Ինձ համար ամենամեծ գնահատականը նրանց վստահությունը ձեռք բերելն էր:

Շարունակելի...