Կարինե Գալստյան
հ. 115 մանկապարտեզի դաստիարակ

Ի՞նչ տվեց ինձ վերապատրաստումը

Շուրջ 20 տարի է, աշխատում եմ մանկապարտեզում: Թվում էր, այլևս ոչինչ չի փոխվելու մանկապարտեզում, ամեն ինչ այնքան էր առօրեական ու քարացած, որ այլ բան պատկերացնելն էլ էր դժվար: 

2007թ. ամսին մասնակցել եմ «Մխիթար Սեբաստացի» կրթահամալիրում իրականացվող նախակրթարանների հանրապետական ծրագրի երկշաբաթյա վերապատրաստումներին: Առաջին շաբաթվա ընթացքում ծանոթացանք ծրագրին: Ճիշտն ասած՝ մտածում էինք, որ լավ հորինված ծրագիր է, համարյա երազանք: Որոշ մեթոդների, անգամ ծրագրային սկզբունքների հետ համաձայն չէինք, երբեմն նույնիսկ վնասակար կամ անիրագործելի էինք համարում: 

Իհարկե շատ բաներ մեզ համար սիրելի էին, ընդունելի: Բայց դրանց իրականացման համար էլ պետք է ինքդ քեզ փոխես, նոր աշխատաոճ  մշակես. իսկ դրա հավեսն ու ոգևորությունը պիտի ունենաս:  Բայց որ սա բոլորովին այլ բան էր: Որ սա նորություն է և հաճելի ու ցանկալի, դա փաստ էր: Փոքր կասկածներից, թերահավատությունից անկախ՝  սիրով ու ոգևորությամբ էինք աշխատում:
Երկրորդ շաբաթվա ընթացքում, երբ տեղի դաստիարակների հետ աշխատեցինք խմբերում,  համոզվեցինք, որ ամեն ինչ իրական է, կյանքից վերցրած, որ ծրագիրը երեխայի համար է, ոչ դաստիարակի: Ոգևորությանն ավելացավ համոզվածությունը: Բոլորս ուզում էինք օր առաջ մեր խմբերը գնալ, փորձել իրագործել այն, ինչ տեսել ու սովորել էինք:

Գնացինք:  Միջավայրն  իհարկե շատ էր տարբեր,  բայց ցանկությունն էլ էր շատ մեծ:
Համենայնդեպս շատ բան փոխվեց իմ աշխատանքում:

Ես այլևս չէի վախենում երեխաներին ազատ թողնելուց: Նրանք էլ սովորեցին իրենց խաղերը կազմակերպել, ինքնուրույն լուծել որոշ խնդիրներ: Մի խոսքով, գնալով ավելի ինքնուրույն էին դառնում:

Նախկին թեմատիկ պարապմունքների փոխարեն ավելի շատ խաղում էինք, հորինում, աշխատում, նյութեր ստեղծում: Չեմ կարող ասել, թե դրանք իսպառ վերացան մեր առօրյայից: Դրա պահանջը առայժմ կա թե´ ծնողի, թե´ ղեկավարության կողմից:

Սկսեցի աշխատել ծնողների հետ, նրանց ներգրավել երեխաների գործունեության մեջ: Պետք է ասեմ, որ դա ծնողներին շատ ոգևորեց:

Որպեսզի երկար-բարակ չխոսեմ, կներկայացնեմ մեր մանկապարտեզում իրականացված ծեսը: Նախ նշեմ, որ ծեսն ու ծիսակատարությունը մեզ համար նորություն էր, առավել նորություն էր ծեսի իրականացման ընթացքը: Ես ինքս էլ լավ չէի պատկերացնում, թե ինչ կստացվի վերջում:  Այն, իհարկե, հանդես չես անվանի, որովհետև երեխային  չի պարտադրվել իր էությանը խորթ ոտանավորներ սովորել, տանջալի փորձեր չեն եղել: Օրվա մեծ մասը անց էինք կացնում բակում. ասեմ, որ մեր մանկապարտեզը խնամված հրաշալի այգի ունի, բայց երեխաները դրա մշակման հետ կապ  չունեին: Այգում ծառերն էինք ջրում, բակն էինք մաքրում, խնամում: Բակում ցորեն ցանեցինք, խմբում` նույնպես: Ուշի ուշով հետևում էինք ցորենի ծլելուն:

Խոսել ենք մրգերի մասին, կերպավորել ենք դրանք,  դրանց մասին հեքիաթներ ենք հորինել, նկարել ենք: Մրգերի նկարների ցուցահանդես ենք արել, հանելուկներ ենք սովորել ու հնարել մրգերի մասին, խաղեր ենք խաղացել, երգեր ենք սովորել, կոլաժներ ենք արել:  Այդ ընթացքում մրգեր ենք հաշվել, համեմատել ենք, կտրատել ենք, մասերի բաժանել: Մի խոսքով՝ գործունեության բոլոր ձևերով աշխատել ենք, ընթացքում ուսուցողական խնդիրներ ենք լուծել: Ծնողների հետ մեր հագուստներն ենք պատրաստել:  Ցորեն ենք աղացել, լավաշ ենք թխել:

Ե´վ ծնողներն էին ոգևորվել, և´ երեխաները, և´ մեր տնօրենը, և´ իմ գործընկերները,  և´ իհարկե ես:
Վերջապես եկավ ծեսի օրը: Այն բակում անցկացրեցինք: Դա ևս նորություն էր և հետաքրքրել էր բոլորին: Առավոտյան ծնողների և փոքրիկների հետ բակը նախապատրաստեցինք` սեղաններ, աթոռներ հանեցինք, նույնիսկ հանձնաժողովի տեղը պատրաստեցինք: Սեղանները լիքն էին մրգերով: Մի խոսքով՝ սիրուն իրարանցում էր:

Ծեսը բնական խաղ էր, որին երեխաները մասնակցեցին երգով, պարով, իրենց հորինած հանելուկներն ասելով, ծնողների հետ աղցաններ պատրաստելով:
1-ին խաղին մասնակցում էին բոլոր երեխաները: Դա ճարպկության խաղ էր: Դուրս մնացած երեխան, որպեսզի կրկին խաղ վերադառնա, հանելուկ էր ասում:  Գուշակողն էլ միրգ էր նվեր ստանում:

2-րդ խաղի ժամանակ 2 խմբի բաժանվեցինք: «Խաղող» խումբը զամբյուղի մեջ խաղող էր հավաքում, «Խնձոր» խումբը` խնձոր:  Մի խոսքով՝ ուրախ-զվարթ խաղ ստացվեց, որի ընթացքում երեխաները երգեցին, պարեցին,  ծնողների հետ աղցան պատրաստեցին, կոմպոտ սարքեցին, որը ձմռանը խմեցինք: Ձմերուկով հետաքրքիր կերպար ստացան:
Տոնը յուրահատուկ էր բոլորի համար:

Այսպես ծեսը մտավ մեր գործունեության մեջ: Ծեսերը հաջորդեցին մեկը մյուսին: Մասնակցեցինք նաև Ծրագրի կազմակերպած Վարդավառի և Համբարձման ծեսերին: Այս տարի հետաքրքիր անցավ նաև Զատկի ծեսը: