Աշոտ Տիգրանյան

Համագործակցութուն հանուն ներկայի և ապագայի
(մանկավարժական էսսե լիրիկական շեղումներով)

Ավարտական զանգ: Ուսուցիչների և աշակերտների իրական կամ կեղծ հուզմունք: Եվ ինձ «սպանող» այդ «ուղերձը»՝ «Դուք կյանք եք մտնում» («այլընտրանքային» տարբերակը`«Դուք մեծ կյանք եք մտնում»): Բոլորս ենք այդ բազմիցս լսել, իսկ մեզնից ոմանք այն արտաբերել են: Բայց չէ՞ որ անվիճելի է. յուրաքանչյուրի կյանքն սկսվում է նույնիսկ ծնվելուց առաջ, իսկ այն մեծ է, թե փոքր՝ որոշում է կրողը՝ անկախ տարիքից:

Կյանքի հիմնասյուներից մեկը համագործակցությունն է, որի աստվածահաճո տարբերակը համագործակցությունն է հանուն արարման`Մաքրության (հասկացության ամենալայն ծավալով) արարման, ազգի արարման, Մարդու արարման, քաղաքացիական հասարակության արարման:
Ես համագործակցել եմ հազարավոր մարդկանց հետ և երբեք չեմ հիասթափվել երեխաներից ու չեմ զղջացել միայն երեխաների հետ համագործակցելիս: Սկաուտական կարգախոսն է. «Բարձրացի´ր, բարձրացրու´», իսկ իմը`«Բարձրանանք միասին»:

Եվ իմ հոգևոր, մտավոր ու զգացմունքային բարձունքների համար, եթե նույնիսկ նրանք ցածր են Սևանի մակարդակից, ես պարտական եմ ծնողներիս, ուսուցիչներիս և աշակերտներիս:
Իսկ այժմ ուսուցիչ- աշակերտ համագործակցության երեք օրինակ:

Առաջին. համագործակցություն ուսումնական նյութ ստեղծելու նպատակով:
Ցեղասպանությունն անցել է իմ տոհմական արմատների վրայով: Այն նաև իմ անձնական հիմնախնդիրն է: Եվ նրա միակողմանի ներկայացումը խոցում է իմ բանականությունն ու հոգին: Մնացածը կասի իմ աշակերտուհի Օսիպովա Բուրաստանը:

Երկրորդ. գիտա-հետազոտական համագործակցություն:
Հայոց դիվանագիտական փաստաթղթերի վերլուծական ներկայացումը, այն էլ էլեկտրոնային տարբերակով, այն էլ երկլեզվյա, գիտա-հետազոտական հիմնախնդիր է: Իր նախորդների և իր կատարածը կներկայացնի իմ ամենաբազմակողմանի աշակերտը` Վարդանը:

Երրորդ. ստեղծագործական համագործակցություն:
Այսօր Համաժողովրդական Շարժումը ծավալվում է հանուն ազատ Հայաստանի, հանուն ազատ մարդու: Իսկ ավելի քան քսան տարի առաջ ես գրեցի «Ազատություն» մանրապատումային եռերգության, որն այսօր կրկին արդիական է, առաջին մասը: Այժմ մի հատված՝ առաջին դար, դեռ հզոր Հռոմ (բեմադրիչ`Զավեն Տատինցյան):