Հասմիկ Ղազարյան

Լեզվագործունեության և համագործակցության մասին

Հասարակության մեջ ապրել՝ նշանակում է շրջապատի մարդկանց հետ հարաբերվել, շփվել նրանց հետ, մտքեր ու փորձ փոխանակել, կարճ ասած՝ համագործակցել։ Դպրոցը, եթե իրոք հմտություններ է մշակում կյանքի համար, համագործակցելու հմտություններ մշակելու խնդիր նույնպես ունի։

Լեզվագործունեությունն ամենալայն հնարավորություններն ունի համագործակցելու անգամ մաթեմատիկայի ու քիմիայի հետ, քանի որ գրելը, կարդալը, պատմելը, այլ լեզուներից թարգմանելը, անգամ մտածելը լեզվագործունեության տեսակներ են։

Մենք հեշտությամբ համատեղ դասեր ենք անցկացնում թարգմանության տեքստերի շուրջը, տարբեր առարկաներից ուսումնական նյութեր պատրաստելիս և դրանց շնորհանդեսին նախապատրաստվելիս։ Այդ ընթացքում հղկում ենք գրելու, կարդացածը հասկանալու  և վերարտադրելու, տրամաբանված մի բան պատմելու, ուրիշներին ներկայանալու և ինչ-որ բան ներկայացնելու, սեփական հայտնագործությունների արժեքավորությունը փաստարկելու-ապացուցելու, սեփական համոզմունքներում ուրիշներին համոզելու հմտությունները։

Լեզվի-գրականության ամենաճկուն համակցումն ստացվում է պատմության հետ։  Բացի նրանից , որ պատմական շատ իրադարձություններ գրական ստեղծագործությունների նյութ են դարձել , պատմական փաստը կարդալ-հասկանալ-դրանից հետևության հանգելն արդեն լեզվագործունեության մի շարք ձևերի կիրառում է ենթադրում։ Իսկ պատմության ու լեզվի համատեղ դասը  Երևանի պատմության թանգարանում  մշակում էր նաև լսելու, հետագայում աշխատելու համար գրառումներ, անհրաժեշտ լոսանկարներ անելու հմտոթյուններ։