|
 |
ԴՊԻՐ 30 Հեղինակային մանկավարժության հեղինակների հանրապետական 5-րդ հավաք Հակոբ Հակոբյան, Թամար Սահակյան Հակոբ Հակոբյան «Համակարգիչը որպես չափիչ գործիք» Նաիրա Դալուզյան «Բնագիտությունը սկսվում է հետաքրքրությունից» Սոնա Թորոսյան «Ցանկացած դասապրոցես արդյունավետ է, եթե…» Նաիրա Նիկողոսյան Լուսինե Փաշայան Անահիտ Ավագյան Արուսյակ Վարդանյան Հայարփի Տոնոյան Լուսինե Սարգսյան Նունե Մովսիսյան Հասմիկ Ղազարյան, Մանուշակ Չորեկյան, Նանե Ասատրյան Աշոտ Տիգրանյան «Սովորողների ստեղծական ներուժի իրացման տեխնոլոգիա.տեսություն և պրակտիկա» Արթուր Բլեյան, Նաիրա Հարությունյան «Մեդիատեխնոլոգիաները Գանյան դպրոցում» Մարի Գաբանյան Լուսինե Մանուկյան Լուսինե Բուշ «Մեդիամիջոցներ և խոսակցական անգլերեն» Ստելլա Երիցյան Մերի Առաքելյան Ռուզաննա Պետրոսյան «Միջառարկայական կապերը որպես բնագիտական |
Աշոտ Տիգրանյան Սովորողների ստեղծական ներուժի իրացման տեխնոլոգիա. տեսություն և պրակտիկա Քեզ մտահոգու՞մ է ապագան: Ստեղծի´ր այսօր: Մարդկային քաղաքակրթության հարացույցը էական փոփոխություն է կրում: Ժամանակակից հասարակությունների հիմնախնդիրները հաճախակի արձանագրում են այն իրողությունը, որ հին լուծումները չեն աշխատում: Սակայն այն, ինչ անլուծելի է թվում մտածողության մի համակարգում, մյուսում լուծման նույնիսկ մի քանի տարբերակ ունի: Մտածողության նոր համակարգում ստեղծական ներուժը` աշխատանքային գործունեությունում անհատի մասնակցության հնարավորություներն ու սահմանները որոշարկող որակների հանրագումարը, հիմնարար նշանակություն ունի: Ստեղծական ներուժի հիմնական բաղկացուցիչներն են պատճառա-հետևանքային կապերի բացահայտման ունակությունը, քննադատական մտածողությունը, նոր գաղափարներ առաջադրելու և լուծումները պատկերա-գրաֆիկական ձևով ներկայացնելու ընդունակությունը, լավագույն կառավարչական լուծումներ գտնելու կարողությունը: Այսօր բավարարվենք ստեղծական ներուժի աշխարհայացքային և արժեհամակարգային նշանակությունը կարևորող մոտեցումների շարքից մեկի հիշեցմամբ: Ինչպես պնդում է հոգեբան Աբրահամ Մասլոուն, պահանջմունքների բուրգն ունի հետևյալ տեսքը`
Վերջինիս առանցքային հասկացություններն են` «իմացական պահանջմունքներ», «գեղագիտական պահանջմունքներ» և «ինքնիրացում»: Սովորողների ստեղծական ներուժի իրացման ամենատարածված տեխնոլոգիան նախագծայինն է: Նախագծումը մտային և սոցիո-մշակութային առնչակցություններում գործունեության համապիտանի ու ինքնուրույն տիպ է: «Մխիթար Սեբաստացի» կրթահամալիրի 2009-2012թթ.-ի զարգացման ծրագրում խնդիր է դրված. «Սովորողները ոչ միայն ուսումնա-հասարակական նախագծերի իրագործողները, այլև դրանց նախաձեռնողներն ու կազմողները կլինեն»: Համադրելով այդ խնդիրը նույն ծրագրում արձանագրված մեկ այլ խնդրի հետ («պարազիտիկ`ոչ ստեղծական, ոչ արտադրական (արտադրողական) ուսումնական աշխատանքից վերջնական և ամբողջական ձերբազատում.....), ինչպես նաև հաշվի առնելով ստեղծականության առաջնային և երկրորդային փուլերի առանձնահատկությունները` մենք` ես և իմ աշակերտները, իրականացրեցինք մեր գործունեության տեխնոլոգիական ճեղքում: Մեր կիրառած տեխնոլոգիան դասական տարբերակին հավելել է կրթահամալիրում տիրող սոցիալ-հոգեբանական մթնոլորտը, նախագծի մասնակիցների միջանձնային հարաբերությունների բարձր մակարդակը և սովորողների հետաքրքրությունների ու շահերի լայն շրջանակը: Ներկայացնում եմ իրականացումը լոկ մի նախագծի, որը շատերի կարծիքով ավարտվել է, իսկ մեր կարծիքով դեռ նոր է սկսվել: Ընդ որում այդ մոտեցումներն իրենց դրսևորումն են գտել նաև կրթահամալիրի կայքում տեղակայված տեղեկույթներում` ավարտվեցի՞ն, թե՞ ոչ Լեոյի օրերը: «Լեոյի օրեր» ուսումնա-հասարակական նախագծի իրականացման ընթացքում իրացվեցին ավելի քան երեք տասնյակ սովորողների ստեղծական ներուժների հետազոտական, հրապարակախոսական, գրական, թատերական, տեխնոլոգիական կարողությունները: Օրերը նախագծի հանրայնացման փուլն էր: Նախապատրաստական փուլի պլանավորման և գործնական աշխատանքները, որոնց հիմնական բեռը կրում էին սովորողները, համաժամանակյա ընթացք արձանագրեցին: Դասավանդողները սոսկ մասնակիցներ էին, միայն երբեմն`խորհրդատուներ, ովքեր ենթարկվում էին սովորողների ձևակերպած կառուցվածքային և ժամանակային մոտեցումներին: Անդրադարձն անցած օրերին նախագծի հերթական փուլն է և դեռ շարունակվում է: Առջևում ուսումնական արշավն է: Այս պահին համարձակվում ենք բարձրաձայնել, որ նվազագույնը երեք արդյունք արդեն ունենք`
|
